Jak doszło do II i III rozbioru Polski?

Urodzony we Florencji w 1768 roku Franciszek II(znany jako Kaiser Franz) zasiadł na apostolskim tronie Habsburgów w wieku 24 lat. Jego bezdzietny stryj cesarz Józef II sprowadził rozpieszczonego – w jego opinii – bratanka do Wiednia, by go zahartować, co polegało na planowym poddaniu chłopca przykremu reżimowi. Większą pobłażliwość okazywał jego ojciec Leopold, który zszedł jednak ze sceny bez ostrzeżenia, zostawiając syna w obliczu wybuchających jeden po drugim kryzysów. Franciszek niedawno poślubił drugą żonę po tym, jak pierwsza zmarła w połogu; w sumie miał zawrzeć cztery małżeństwa. Dla niego osobiście, jak też z punktu widzenia Wiednia, Galicja nie była problemem pierwszoplanowym.

Sami Galicjanie również mieli na głowie ważniejsze rzeczy niż zmiana monarchy w Wiedniu. Od kilku miesięcy – konkretnie od 3 maja 1791 roku, kiedy to w sąsiedniej Rzeczpospolitej uchwalono konstytucję – zbierało się na polityczną burzę. W kwietniu 1792 roku, czyli miesiąc po objęciu tronu przez Franciszka, rosyjska cesarzowa zaprosiła do Petersburga grupę zbuntowanych polskich magnatów. Spiskowcy mieli wypowiedzieć wojnę polskiemu królowi oraz jego ustawie zasadniczej.

Przez kilka tygodni skrywali oni swoje prawdziwe oblicze, aby stworzyć pozory, że konfederację zawiązali w maju w ukraińskiej Targowicy. Zapoczątkowali jednak łańcuch zdarzeń, który nieuchronnie prowadził do wojny polsko-rosyjskiej w 1792 roku, do drugiego rozbioru Polski w 1793 roku, a na koniec do upadku Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Ten rozwój sytuacji ponownie obudził w Wiedniu drzemiące obawy o bezpieczeństwo wschodnich rubieży cesarstwa.

Również w kwietniu 1792 roku rewolucyjny rząd Francji wypowiedział Austrii wojnę i najechał Niderlandy Austriackie. Jako stara europejska dynastia, Habsburgowie byli gotowi podjąć rzucone wyzwanie, jednak oznaczało ono także powrót odwiecznych obaw o bezpieczeństwo rubieży zachodnich. Pierwsza konfrontacja z Francją miała zaś wprawić w ruch długi ciąg wydarzeń skutkujących rozpadem samego Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Krytycznym momentem był ostatni tydzień kwietnia, kiedy to doszło do otwierającej wojny rewolucyjne bitwy pod Marquain w Brabancji oraz do pierwszych manewrów wojny polsko-rosyjskiej na Podolu. Z perspektywy czasu widać, jak bliźniacze konflikty na zachodzie i wschodzie Europy były wzajemnie powiązane, choć oczywiście nikt nie mógł przewidzieć, że będą się one toczyć z przerwami przez 23 lata, a chaotyczna rewolucyjna Francja przekształci się w potężne imperium napoleońskie, którego armie wkroczą głęboko do Europy Środkowej i Wschodniej i aby je poskromić, trzeba będzie siedmiu międzynarodowych koalicji.

Wielka walka o władzę

Od początku można było natomiast przeczuwać, że obydwa długotrwałe sztormy dotkną Galicję. Jako prowincja imperium Habsburgów nie mogła ona uniknąć reperkusji toczonych przez Austrię wojen francuskich, a mając znaczny udział ludności polskiej i sąsiadując z Rzeczpospolitą Obojga Narodów, w naturalny sposób odczuwała śmiertelne drgawki tego bytu politycznego.

W początkowej dziewięcioletniej fazie (1792–1801) wojen rewolucyjnych Francja zmagała się z pierwszą i drugą koalicją. Europa miała w tym czasie doświadczyć lawiny częściowo nieodwracalnych zmian politycznych, społecznych, gospodarczych i kulturowych. Dwie trwające w 1792 roku kampanie – francuska i polska – dawały zaledwie przedsmak kolosalnej walki o władzę, jaka czekała kontynent.

Nagły zwrot akcji

Obydwie kampanie ruszyły na wiosnę. Na zachodzie bitwa pod Marquain zakończyła się fiaskiem – francuscy żołdacy podnieśli tam bunt i zamordowali swojego dowódcę. Nacierający na Francję z Koblencji z armią austriacko-pruską książę Brunszwiku spodziewał się zatem łatwego zwycięstwa. Toczone podczas wojny polsko-rosyjskiej bitwy pod Zieleńcami na Wołyniu w czerwcu i pod Dubienką nieopodal Lublina w lipcu zbliżyły się niebezpiecznie do granic Galicji, lecz siły królewskie pod dowództwem bratanka króla, księcia Józefa Poniatowskiego, radziły sobie nie najgorzej.

I właśnie wtedy wszelkie racjonalne rachuby wzięły w łeb. Uzyskawszy od Rosjan zapewnienie, że nie planują dalszych rozbiorów, król Polski skapitulował i przystąpił do zbuntowanych magnatów, co stworzyło absurdalne wrażenie, że walczy przeciwko samemu sobie. Pozbawiona przywództwa Rzeczpospolita osuwała się ku zagładzie. 20 września pod Valmy wojska rewolucyjnej Francji sprawiły kolejną niespodziankę, zatrzymując Austriaków i Prusaków. Porządek europejski wymykał się spod kontroli.

Przed końcem roku wbrew wszelkim zapewnieniom gruchnęła wieść, że Prusacy i Rosjanie uzgodnili kolejny rozbiór Polski. Przezwyciężając swoją podejrzliwość wobec Berlina, Wiedeń dołączył do grupy mocarstw przeciwnych rewolucji francuskiej, w skład której weszły oprócz Austrii Wielka Brytania, Hiszpania, Sardynia i Sycylia oraz Prusy. W ten sposób powstała pierwsza koalicja antyfrancuska, która miała przez kolejnych pięć lat toczyć zmagania na coraz to nowych teatrach. W listopadzie pod Jemappes w prowincji Hainaut Austriacy ponieśli kolejną sromotną klęskę z rąk Francuzów.

Drugi rozbiór

W 1793 roku pożoga oraz chaos ogarnęły zarówno Francję, jak i Polskę. Dzień po bitwie pod Valmy ogłoszono Republikę Francuską; wkrótce wybuchł terror i potoczyły się dwukołowe charrettes, którymi wieziono skazańców pod gilotynę. Umiarkowanych żyrondystów zastąpili jakobini Robespierre’a i ich Komitet Bezpieczeństwa Powszechnego. Stracono Ludwika XVI, a po nim Marie Antoinette i tysiące innych. Zbiegłszy z Korsyki, Buonaparte wstąpił do armii republikańskiej i wyróżnił się podczas oblężenia zajętego przez Brytyjczyków Tulonu.

W Polsce konfederaci targowiccy rządzili krajem, nad losami którego nie mieli kontroli. Króla odsunięto na bok. Ostatni w historii Rzeczpospolitej sejm grodzieński, obradując pod rosyjskimi lufami, unieważnił konstytucję i zatwierdził drugi rozbiór. Prusy zaanektowały Gdańsk i Toruń wraz z 57,1 tysiąca km2 terytorium. Rosja zagarnęła aż 250 tysięcy km2, w tym zdecydowaną większość rządzonej przez Polaków Ukrainy.

W drugim rozbiorze nie wzięła udziału Austria – i szybko tego pożałowała. Pruski rywal rósł w siłę, a „rosyjski niedźwiedź” sięgał już pazurami jej granic. Położone na wschód od Galicji ziemie dawnych polskich województw wołyńskiego, podolskiego, bracławskiego i kijowskiego tworzyły teraz ogromny blok wchodzący w skład Imperium Rosyjskiego, przez co Galicja graniczyła na długim odcinku z Rosją. To nie mogło się spodobać w Wiedniu.

Wściekły na swoich ministrów cesarz Franciszek wykorzystał ten moment, aby „dyrektorem spraw zagranicznych”, a później następcą Kaunitza na stanowisku kanclerza mianować wywodzącego się z plebsu ekscentrycznego dyplomatę Johanna Amadeusa von Thuguta (1736–1818). Thugut był znany jako człowiek niemoralny i pozbawiony skrupułów; w Hofburgu jego nazwisko przekręcano na Thunichtgut (nicpoń). Niezachwianie antyfrancuskie nastawienie pozwoliło mu jednak utrzymać się na stanowisku do końca stulecia.

Oto kres Polski

W latach 1794–1795 wojska francuskie podbiły Niderlandy Austriackie, dając tym samym początek Republice Batawskiej. W Paryżu obalono rządy terroru jakobinów, a kontrolę nad Republiką przejął umiarkowany Dyrektoriat. Na krótko aresztowany pod zarzutem jakobińskich sympatii Buonaparte szybko awansował; 13 vendémiaire’a roku IV, czyli 5 października 1795 roku, stłumił rojalistyczny bunt ogniem kartaczy.

W Wiedniu Thugut postanowił wycisnąć jak najwięcej korzyści z nadchodzącego rozpadu Rzeczpospolitej. Uczestnicy insurekcji kościuszkowskiej przez osiem miesięcy mężnie walczyli z przeważającymi siłami. Przysięga Kościuszki na krakowskim Rynku Głównym, jego odniesione pod Racławicami zwycięstwo nad Rosjanami oraz wydany przez niego Uniwersał połaniecki, którego celem było wyzwolenie chłopów pańszczyźnianych, miały zostać zapamiętane na długo, również w Galicji. Jednak gdy tylko powstańcy zaczęli wieszać zdradzieckich biskupów i magnatów, jak uczynili to w Warszawie, zryw był skazany na klęskę. Spadłszy z konia pod Maciejowicami i dostawszy się do niewoli, Kościuszko wypowiedział słowa Finis Poloniae (Oto kres Polski).

Trzeci rozbiór

Tak też miało się stać. Tym razem trzy bezlitosne mocarstwa były zdecydowane wymazać historyczną Rzeczpospolitą z mapy. Szczegóły geograficzne i warunki trzeciego rozbioru uzgodniono w październiku 1795 roku. Nieszczęsnego króla zmuszono do abdykacji i wywieziono jako trofeum wojenne do Rosji, gdzie miał umrzeć. Kiedy było już po wszystkim, zadekretowano wręcz, że przestała istnieć sama nazwa kraju:

[U]znana została konieczność uchylenia wszystkiego, co może nasuwać wspomnienie istnienia Królestwa Polskiego […] przeto wysokie strony, zawierające umowę, postanowiły […] nie zamieszczać w tytule miana i nazwy łącznej Królestwa Polskiego, która zostanie odtąd na zawsze skasowana.

Terytorium zagarnięte przez Austrię w trzecim rozbiorze wynosiło 53 tysiące km² i funkcjonowało pod różnymi, wprowadzającymi zamęt nazwami Galicji Nowej lub Zachodniej. W rzeczywistości leżało na północ, nie zaś na zachód od pierwotnego królestwa i było sztuczną, efemeryczną konstrukcją na wzór wymyślonych niedawno przez rząd w Berlinie prowincji Prus Południowych i Nowych Prus Wschodnich. Zachodnia granica nabytków austriackich przebiegała od okolic Krakowa ku rzece Pilicy, północna biegła zaś wzdłuż dolnego Bugu. Wytyczona wzdłuż środkowego i górnego Bugu granica wschodnia obejmowała sporą część województw małopolskiego, mazowieckiego, podlaskiego oraz lubelskiego. Warszawę włączono do Królestwa Prus, granica Nowej Galicji biegła jednak zaledwie 15 km na wschód od polskiej stolicy, nieopodal Sulejówka.

Neugalizien, czyli Nowa Galicja, powstała w 1796 roku jako odrębny kraj koronny cesarstwa z gubernium w Krakowie. Jej komisarzem został Johann Wenzel von Margelik. Do celów administracyjnych prowincję podzielono na dwanaście Kreise, czyli cyrkułów: bialski, chełmski, józefowski, kielecki, konecki, krakowski, lubelski, łukowski, miński, radomski, sandomierski i siedlecki. W 1801 roku komisarza zastąpiono gubernatorem, a stanowisko to objął najpierw hrabia Johann von Trauttmannsdorff, a po nim hrabia Anton Baum von Apfelhofen.