"Zanim budynek został formalnie oddany do użytku, odwiedziło go wielu znamienitych gości w tym premier ZSRR Nikita Chruszczow" — można przeczytać na stronie PKiN.
I choć mieszkańcy wcale się z tego nie cieszyli, od początku stał się wizytówką Warszawy. Kiedyś, można go było zobaczyć na większości widokówek ze stolicy, a wjazd na 30 piętro i taras widokowy był obowiązkowym punktem wycieczki do miasta.
Przez wiele lat władze i mieszkańcy Warszawy zastanawiali się, co można zrobić z tym kultowym już, ale — jak twierdzi większość mieszkańców — brzydkim budynkiem. Dominowały dwa pomysły: zburzyć lub zasłonić. Dziś wystarczy wysiąść z pociągu, autobusu czy metra w centrum miasta, żeby od razu odgadnąć, która z propozycji jest realizowana.
Pałac Kultury: wysokość, użyte materiały
Prace budowlane trwały od 1 maja 1952 roku do maja 1955 roku. Do jego budowy użyto następujących materiałów:
- stali,
- betonu,
- cegieł,
- ceramiki,
- kamienia,
- drewna.
Pałac Kultury, potocznie — z racji skrótu — zwany Pekinem, ma 237 m wraz ze wspornikiem antenowym stanowiącym integralną część iglicy.
"PKiN jest obecnie najwyższym zabytkiem w Polsce. Budowla ma 46 kondygnacji, w tym 2 podziemne" - informuje oficjalna strona Pałacu Kultury.
Kubatura PKiN wynosi 815 tys. metrów sześciennych. Mieszczą się w nich:
- Sala Kongresowa,
- Teatr Dramatyczny,
- Muzeum Techniki,
- Pałac Młodzieży,
- Teatry "Studio" i "Lalka",
- Kinoteka,
- taras widokowy
- a także wiele innych obiektów.